Arzúa

Nog 2 wandeldagen om Santiago te bereiken. Als alles goed gaat zijn we dinsdag 1 juli rond 12.00 uur op het plein voor de kathedraal. (Er is daar een webcam en jullie kunnen dus live getuigen zijn van onze aankomst)

Dit is een goed moment om nog eens het bericht van 22 februari op deze weblog te lezen. Daar vertelt Hanneke over haar sponsoractie. Ik (Hans) heb nu meer dan 3 maanden met haar gelopen. Dag in dag uit vroeg opstaan, rugzak om en weer de paden op voor 25 km klimmen en dalen, aanmodderen, regenkleding aan en uit, puffen in de warmte. (Haar laatste rustdag was 9 mei !!!!) Ik heb nog meer bewondering gekregen voor haar doorzettingsvermogen en stille kracht. Daarom lijkt het me niet gek om de sponsoractie nog eens onder jullie aandacht te brengen.

We zijn nu wat voor op ons schema van het begin van de reis. Zeker de laatste week schieten we goed op. Vandaag liepen we weer 29 km. We hebben maar heel beperkt last van blessures en ongemakken, vergeleken met veel medepelgrims. Hanneke heeft last van haar knie bij het dalen. Toen Pierre, een gepensioneerd veearts uit Luik, vanochtend zag dat ze een bandage om haar knie had, dook hij direct in zijn medicijntas en haalde er een strip pillen uit die ze kon gebruiken. Hij schreef ze ook voor aan kreupele paarden en daar werkten ze prima bij. Prachtig om zo´n man dagelijks een paar keer te ontmoeten.

Aan het einde van de ochtend haalden we Marina in. Het deed ons goed om haar weer te zien. Na meer dan 6 weken samen lopen, lopen we nu al weer 2 weken apart. Marina heeft bezoek van haar moeder en Mathias, een vriend. Zij gaan de laatste 100 km naar Santiago samen lopen. Haar moeder heeft geen enkele wandelervaring en loopt toch dagelijks meer dan 20 km heuvel op heuvel af. Uit eigen ervaring kunnen we zeggen dat dit een hele prestatie is.

Het is niet gemakkelijk een tocht als deze af te sluiten. Het dagelijks ritme van vroeg opstaan, inpakken, lopen, lopen, rusten, lopen, lopen, rusten, eten en slapen, is een tweede natuur geworden. Onder het lopen praten we samen steeds meer over onze ervaringen en onze verwachtingen voor de komende tijd, als we weer 'gewoon' thuis zijn. Op onze tweede dag, zei Wannes, bij wie we thuis in Kasterlee sliepen: "Ieder loopt zijn eigen weg.. en dat geldt ook voor jullie als paar". Hij heeft gelijk. We merken steeds dat de tocht voor ieder van ons een eigen beleving en betekenis heeft. Dat geldt ook voor het afsluiten van de tocht. Hans verwerkt de gevoelens die in deze tocht zijn 'losgelopen'. Hanneke ordent haar rugzak vol ervaringen en heeft zin om naar huis te gaan.