Sarria

Hanneke en ik behoren tot de staart van het pelgrimspeleton dat zich hier dagelijks door het landschap slingert. Wij vertrekken later, lopen langzamer en rusten meer dan de grote groep. Tegenover al dit genot staat soms ook wat ongemak: als wij aankomen zijn in de herbergen de onderbedden van de stapelbedden bezet en soms is ook de boiler leeg en missen we een warme douche. Hanneke kan nog wel in een bovenbed klimmen, maar kan er niet meer uit en moet dus elke ochtend door haar prins in de armen genomen worden.
Zo kwamen we 2 dagen geleden in Vega de Valcare ook weer laat (15.00 uur) de gemeentelijke herberg in. De bedden lagen vol met slapende pelgrims. Hanneke vond gelukkig in een achter kamer nog 2 bovenbedden. Onder lagen al 2 mannen te slapen. We doken op bed. Hanneke viel in slaap en ik deed mijn administratie (opschrijven afgelegde kilometers, lezen over de route van de volgende dag, enz). Na een uurtje sprong ik uit bed en keek de man in het bed onder mij in het gezicht. Hij leek me bekend. "Dag Hans, ik ben Frans, ken je me nog ".
Na 2100 kilometer kruisten in dit stapelbed onze weg zich met de weg van Frans de Graaf uit Diessen. ( We kenden Frans uit het voorbereidingsweekend in Vessem ) .
We trokken naar de plaatselijke bar en er volgde een stortvloed van verhalen. We hadden op veel dezelfde plaatsen gelogeerd en ook nog veel dezelfde mensen ontmoet. Daarna samen eten.
De volgende dag klommen we door een prachtig berglandschap naar O' Cebrero, een bergdorpje op een pas.
Daar ontmoetten we Harrie, de wandelmaat van Frans, die na een blessuretijd weer goed op dreef was.
Flarden wolken dreven door de straten van het dorp. We besloten om nog wat uurtjes door te lopen. Op de pas van Alto de Poio was een bar en een eenvoudig onderkomen. Ook daar troffen we Frans in bed aan.
Weer uren de tijd om ervaringen uit te wisselen. Het deed ons goed om zo samen na te denken over wat de betekenis is van alles wat we hebben meegemaakt.
Vanochtend samen met Frans de afdaling naar Triacastela gedaan. Hij bleef daar achter. Zijn linkervoet gaf te veel problemen en hij wilde rust nemen. ( zijn terugvlucht is pas 8 juli). Wij waren moedig en trokken verder in het mooie landschap van Galicië. Prachtige holle wegen met oude bomen.
En natuurlijk, ook dit keer weer alleen een bovenbed in de herberg. Gelukkig was de boiler niet leeg.
Pierre en Jean Pierre ( 2 mannen uit Belgie) die ook van thuis vertrokken zijn er ook. Dus snel afsluiten, want we gaan samen eten.