Rabanal del Camino

Gisteren, 20 juni, was een bijzondere dag. We zijn precies 3 maanden onderweg en we bereiken het punt van de 2000 gelopen kilometers. We denken terug aan die regenachtige dag in maart waarop de kinderen in Riel zongen: 'It's a long way to Santiago'. Inderdaad 'a long way', maar het einde komt in zicht. En het is gelukkig niet regenachtig, maar volop zomer ( 30 graden).

Tijdens het lopen proberen we terug te kijken op de afgelopen maanden. Dat gaat nog niet zo gemakkelijk. We leven van dag tot dag en hebben het al moeilijk om te weten wat we een paar dagen geleden gedaan hebben. We hebben moeite om bijvoorbeeld de periode in Frankrijk te zien als een onderdeel van deze tocht. Vaak hebben we het gevoel dat dat iets is van een vorige vakantie of zo iets.

Vanochtend een verrassende ontmoeting op een terrasje in Santa Catalina de Somoza ( de naam is groter dan het dorp) met Harrie uit Diessen. We kennen hem en zijn maat Frans van het voorbereidingsweekend in Vessem. Harrie wachtte op Frans die in de loop van de dag in het dorp zou aankomen. Zelf had hij een tijdje geleden last gekregen van zijn rug en had rust moeten nemen. Daarna had hij de bus genomen en had deze ochtend een kilometer of 10 gelopen. Dat ging goed en hij hoopte rustig aan toch weer tot Santiago te komen. Frans zou morgen weer doorlopen (en dus ook ons voorbij gaan) en door gaan naar Finisterre. Op 8 juli vliegen ze dan samen terug naar Diessen. Fijn om weer eens Nederlands/Brabants te kunnen proaten. Tot nu spreken we nu en dan even met Nederlandse fietsers, maar ontmoeten we geen Nederlandse wandelaars.

Woensdag waren we in Leon. Sfeervolle binnenstad, vooral vroeg in de avond als iedereen op straat is. We sliepen in de herberg van het klooster van de Benedictinessen en sloten de dag af door met 100 pelgrims deel te nemen aan de kompleten.

Direct na Leon begon de strijd van de gele pijlen. Er is een route die de snelweg volgt en een alternatieve route over veldwegen langs enkele kleine dorpen. Dus de hele weg vol gele pijlen in allerlei richtingen in de hoop de stroom pelgrims naar het eigen dorp/restaurant/bar/herberg te lokken. De economische betekenis van de camino is groot. Maar dat was al zo in de Middeleeuwen. De beheerder van de herberg in het Franse St. Leonard de Noblat vertelde een maand geleden al dat vanaf de 14e eeuw de reliekschrijn van de plaatselijke heilige in een soort kluis zat die slechts met 3 verschillende sleutels geopend kon worden. Dit om te voorkomen dat hij gestolen zou worden door de bewoners van andere stadjes die daarmee hoopten de stroom pelgrims in hun richting te sturen.

Na Leon lopen we gelukkig steeds meer over veldwegen. Langzaam trekken we de bergen van de Montes de Leon in die we al een week voor ons hebben zien liggen. Vandaag een prachtige wandeldag over een pad omzoomd door gele brem en paarse vlinderlavendel. We vonden weer een slaapplaats van 5 euro p.p. in een slaapzaal in een van de herbergen van het dorp. Terwijl we op het terrasje voor de herberg zaten trokken bekende en onbekende pelgrims voorbij van de 'late groep'. De vroege groep snelt dagelijks uren voor ons uit. Zij staan eerder op, rusten minder en lopen sneller. Wij behoren tot de voorhoede van de late groep (ook al gaat ons alarm om 6 uur af en proberen we om 7 uur op pad te zijn).

Morgen klimmen we naar het Cruz de Ferro. Een enorm kruis boven op een berg waar pelgrims al eeuwen hun lasten achterlaten in de symbolische vorm van steentjes. Wij verheugen ons op deze tocht, want ook wij dragen lasten met ons mee.