Vanmiddag zijn we netjes achter aangesloten bij de rij rugzakken voor de deur van de refugio. De rij werd langzaam kleiner en we hebben weer een bed in een slaapzaal voor 90 mensen. Gisteren was de herberg in Logrono vol. Dus konden met een gerust gevoel op zoek naar een hotel. Lekker een 2 persoons kamer met bad midden in het centrum. Onder leiding van Marina ´s avond samen met Anne (Duitsland) en Bea ( Oostenrijk) de kleine straatjes met de tapasbars bezocht. Heerlijk hier en daar wat eten en drinken. Het is een gewone vrijdagavond, maar het lijkt of er een groot culinair feest gaande is.
We eindigen en beginnen onze dagen hier in de bar. In de herbergen is geen ontbijt, dus zoeken we een bar die om 7 uur open is. ´s Avonds eten we in een bar/restaurant het bekende pelgrimsmenu (beperkte prijs en beperkte keuze). We liggen om 22.00 uur in bed en worden om 6 uur ( soms al om 5 uur) gewekt door het geruis van medepelgrims die op pad gaan . Het weer is nog steeds erg wisselvallig. Er is geen enkele reden om al zo vroeg op pad te gaan. Veel pelgrims zijn om 12.00 uur al in de volgende herberg en gaan dan enkele uren op bed liggen slapen. Wij proberen het wat rustiger aan te doen, maar zijn wel steeds vroeger op pad.
We slapen redelijk goed in deze drukke herbergen en voelen ons ook steeds beter op ons gemak in alle drukte.
We ontmoeten er steeds een aantal mensen die we van vorige dagen kennen, maar er zijn ook steeds nieuwe mensen.
We hebben nu 2 dagen van een kleine 30 km per dag achter de rug. Lichamelijk is die afstand steeds minder een probleem. We zijn nu al meer dan een week compeed-vrij. Het is heerlijk om zo ontspannen te kunnen lopen. Vergeleken met het begin leggen we nu meer kilometers per dag af, maar omdat het ons minder moeite kost hebben we meer tijd om het in de overnachtingsplaats dingen te bezoeken.
Vandaag hadden we alle drie wel een moeilijke dag. De reden is voor ieder van ons verschillend. Voor mij (Hans) heeft het te maken met het feit dat het moeilijk is om te genieten van het Spaanse landschap. De camino loopt vaak evenwijdig aan een snelweg. Verder zijn er veel stukken met fabrieken, vuilstort, nieuwbouw. De dorpen en stadjes hebben vaak een mooie kern, maar daar om heen is het groezelig. Dit rommelige landschap roept ' pijnlijke' gevoelens op. En net als de positieve gevoelens, zijn ook deze gevoelens tijdens de camino scherper en helderder.
Gelukkig kunnen we ook veel van die vervelende gevoelens met elkaar delen. Vandaag hebben we dan ook flink gezaagd en gezeverd (Marina´s woorden) over wat er allemaal mis is aan de camino.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten