Lectoure  1550 km.

We hebben net in de tuin gegeten onder de vijgenboom met uitzicht op het dal van de Gers. Er is een grote keuken in de gite waar we vannacht slapen. We hebben dus zelf wat gekookt. Echt een fijne afwisseling na zoveel dagen uit eten.

Niet alleen verandert met het landschap de kleur van de koeien, maar ook de grootte van de eiken. Bij de Dordogne reden we door bossen van steeneik. En mijn favoriete muurtjes van losse stenen met vetplantjes en mos. Het was voortdurend dalen en klimmen. Zeker bij de kloof van het bedevaartsoord Rocamadour.  De pelgrimstrap deden we niet op onze knieën. Maar veel touristen namen niet eens de moeite om te klimmen en liepen op en neer in de straat met winkeltjes. Bij de Zwarte Madonna staken we een kaarsje aan. Kaarsjes aansteken  doen we bijna dagelijks. Met de gedachten aan mensen die we achter lieten, thuis en onderweg.

Na een dag fietsen, zoeken naar een slaapplaats, douchen en wassen, genieten we vaak van het half uur rust en stilte bij het bezoeken van de kerk.

De Lot was de volgende grote rivier die we overstaken. In Cahors reden we over de beroemde Pont Valentre (met streepje op de e)

.

Na de Lot kwamen we in het brede stroomgebied van Tarn en Garonne. We fietsen zelfs een dag op vlakke wegen door deze vruchtbare streek met fruitteelt en de eerste velden met zonnebloemen die op het punt staan om in bloei te komen.

In Moissac kwamen we op de pelgrimsroute die over de Gr 65 van Le Puy en Velay naar St. Jean loopt. Misschien wel de populairste wandelroute van Frankrijk. Dat was te merken : overal mensen met rugzakken en een groot aanbod aan opvang. Wij kozen voor Ancien  Carmel, een oud klooster met een mooie binnentuin. We bezochten de beroemde abdij St. Pierre, ook met een magnifieke kloostertuin en de abdijkerk met de timpaan.

Met nog steeds prachtig weer naderen we de Pyreneeën. We hopen in de loop van volgende week in St. Jean Pied de Port aan te komen.o

Martel  1340 km.

Met de verandering van het landschap veranderde ook de kleur van de koeien. De witte koeien van de Berry hebben plaats gemaakt voor de rood bruine van de Limousin.

In Cluis waarschuwde de beheerster van de pelgrimsopvang dat de vlakte voorbij was en het klimmen begint. We merkten dat ze gelijk had toen we de Creuse binnenreden. We kwamen langs hotel Les Ruines, waar we in 2008 met Marina en haar moeder gegeten hadden.

Ook de volgende etappe van La Souterraine naar St. Leonard de Noblat riep herinneringen op aan onze voettocht. Maar we vonden het landschap nu nog veel mooier. Overal prachtige oude eikenbomen en zoveel tinten groen. 

Na St. Leonard buigt de pelgrimsroute van Vezelay naar het westen via Limoges. Wij rijden naar het zuiden. We slapen dus weer in hotelletjes. We missen de ontmoeting met de voet pelgrims. Die ontmoeting is vaak van hart tot hart. Ieder heeft zijn of haar verhaal waarom hij /zij op pad is gegaan. Verhalen met grote en kleine verlangens, want je gaat niet zomaar even voor 3 maanden alleen op stap.

Wij trokken via Uzerche en Brive la Giallarde richting de Dordogne. We zijn nu volgens onze routebeschrijving aangekomen in het zwaarste deel van het traject tot de Pyreneeën. We hebben vandaag inderdaad enkele lange klimmen gehad. Een van 6 km. Maar we vinden de etappes met veel korte venijnige klimmetjes zwaarder.  Ook het weer maakt het zwaar. We hebben enkele dagen van boven de dertig graden achter de rug en dat is uitputtend. 

Vandaag kwamen bij de overdekte markthal in het centrum van Martel. Hier maakten we 27 jaar geleden een foto van ons Anna.
Een kleutertje van bijna 3 jaar die boos werd omdat haar ijsje op was.


Onderweg bezoeken we veel kerken. We staren vaak onbegrijpend naar een eindeloze hoeveelheid heiligen.

Maar ook onderweg komen we rare snuiters tegen. Eerst dachten we aan oranje-supporters  die de weg kwijt waren.
Maar het bleken deelnemers te zijn aan een hardloopwedstrijd  van 1000 km van St. Malo naar de Middellandse Zee.

Le Chatelet. 1010. Km

In de Chamberes d'hote Domaine Malthoff sliepen we bij een echte wijnboer uit de Bourgogne. We mochten in de keuken ons eigen avondmaal klaarmaken, maar wel op voorwaarde dat we er geen wijn uit de supermarkt bij zouden drinken.
De volgende dag eerst langs het Cantal du Nivernais en daarna de klim naar Vezelay. Dit stadje op de 'colline eternelle' heeft een bijzondere uitstraling. Moeilijk onder woorden te brengen, maar  zoiets als: 'Hier gebeurt iets wat echt van betekenis is.'
We bezochten de vespers in de prachtige basiliek Marie Magdalena en genoten van gezang en stilte.
Op de slaapzaal van Centre Sainte Madeleine ontmoetten we enkele Nederlandse en Duitse wandelpelgrims. Steeds direkt hartelijke contacten. Fietspelgrims hebben we nog niet ontmoet.

Via de westgrens van het Parc du Morvan trokken we naar Nevers . Daar staken we de Loire over en enkele kilometers verder via een aquaduct de Allier. Vreemd om langs een kanaal te fietsen dat op 15 meter hoogte dwars over een rivier gaat.

We sliepen in de Nederlandse pelgrimsrefuge Nos Repos in Augy sur Aubois. Vrijwilligers komen hier steeds voor 2 weken wonen om het onderkomen te beheren. Voor 10 euro pp kun je op de slaapzaal slapen en er is van alles waar een pelgrim behoefte aan kan hebben: spullen om te koken, drank, informatie, enz.
Met Jan, een ervaren pelgrim en lid van het bestuur van het Vlaamse Genootschap van Santiago de Compostela, wisselden we ervaringen  uit over onze tochten. Hij beheerde, samen met zijn vrouw, op dit moment de pelgromsopvang. We konden ook onze dankbaarheid uitspreken over al dit soort vrijwilligerswerk dat ten dienste van ons gedaan wordt.

PS. Soms ontbreekt er een teken op de Franse woorden. We kunnen digitaal al veel, maar nog niet alles.

Coulanges-la-Vineuse. 750 km

"Jullie rijden vandaag een stuk op de route van de Tour de France", zei de vrouw van het hotel in Ste Menehould bij het afscheid. "Op 11 juli komt de tour hier langs mijn bar, het zal druk worden". 

Voor ons werd het een etappe door golvend landbouw landschap naar Vitry le François. De deur van ons slaapadres, in  het klooster van de Jesus Misericordia, werd open gedaan door dezelfde gastenzuster die ook in 2008 voor ons opende. In het gastenboek lazen we de tekst die Hanneke daar op 11 april van dat jaar schreef. 

Via het fietspad langs het kanaal Marne Saonne trokken de volgende dag naar het Lac du Der -Chantecoq. Dit grote meer is bij vogelaars heel bekend, onder andere door de trek van de kraanvogels. Niet alleen voor vogels, maar ook voor ons fietsers is het hier een paradijs. Langs het hele meer ligt op de dijk een goede asfaltweg waar alleen wandelaars en fietsers op mogen. Via Brienne le Chateau reden we naar de gite d'etappe in Unieville. We hadden de gite helemaal voor ons tweeën. We konden er zelf  koken.

We moesten weer vroeg vertrekken, want de vrouw uit het dorp die de gite beheert, moest gaan oppassen bij haar kleinkind. De hele route naar Troyes, zo'n 60 km, ging over een vrijliggend fietspad. Eerst langs de grote meren van het Floret d'Orient en daarna langs het kanaal.

Frankrijk krijgt steeds betere fietsvoorzieningen, ook in de steden zie je steeds meer fietspaden en fietsstroken en zelfs bewaakte stallingen.  In Troyes sliepen we in het dienstencentrum van het bisdom. Het bezoek aan de kathedraal maakte grote indruk op ons. Hier ervaren we een spiritualiteit die we tijdens onze voorjaarsvakantie in Rome zo misten. De moderne kunst in de kathedraal maakt het religieuze zoeken nog levendiger.

Bij het vertrek uit Troyes zagen we op een kruising voor het eerste het logo van 'Langs Oude Wegen....' op de paal van een verkeersbord staat . Tot nu toe reden we een eigen route, vanaf hier volgen we een van de beschreven routes richting de Pyreneeën. Dat is vooral gemakkelijk bij het vinden van slaapplaatsen. En zo kwamen we, weliswaar 4 km buiten de route, cisterciënzer abdij van Pontigny. De grote verrassing van onze tocht tot nu toe. 

De ruimte en de stilte die hier 900 jaar geleden vorm gegeven is, neemt gemakkelijk het lawaai van het barokke middenstuk in zich op. Deze kerk begrenst de ruimte niet, maar geeft haar vorm en ervaring. De abdij is het centrum van Mission de France, een poging om vanuit de kerk aanwezig te zijn in  de niet kerkelijke wereld. Dit roept veel herinneringen op aan mijn vroegere werk, vooral aan het arbeidspastoraat. Soms vallen puzzelstukjes op hun plaats, zoals hier vandaag in deze abdij.

We sliepen op een slaapzaal in het huis van Mission de France vlakbij de abdij.

Vanmiddag in Auxerre stond ik onverwacht voor het beeld van Marie Noel, een lokale dichteres. Pierre had mij gevraagd om juist over haar iets te vertellen in zijn afscheidsdienst. Vooral haar uitspraak "God kan niet lezen", had hem getroffen omdat die zo mooi het kerkelijk en theologisch geschrijf relativeert.

Een week dus met weinig wifi, maar  veel verbinding.

Ste  Menehould.   432 km

Op een mooie pinksterdag...... .fietsen we samen door een zeer warm Argonne. We rijden een eigen route over kleine weggetjes.  Tijdens mijn vele kaartleesuren in de afgelopen jaren, lagen sommige van die weggetjes er zo uitnodigend bij dat ik ben blijven zoeken hoe ik ze kon opnemen in een doorgaande route. Inderdaad het zijn prachtige fietswegen. Vanwege het pinksterweekend zijn er zelfs in de kleinste dorpjes activiteiten. Veel rommelmarkten. En omdat we nog steeds rond  de zestig kilometer per dag fietsen, hebben we de tijd om af te stappen en rond te kijken.

 

We zijn nu op het meest oostelijke punt van onze tocht niet ver van Verdun. Vandaag zijn we dan ook de frontlinie van de Eerste Wereldoorlog gepasseerd. De eerste uren Duitse oologskerkhoven en de laatste uren de Franse nationale begraafplaatsen. 

Charleville-Mezieres.   315 km

De Voie verte Trans-Ardennes is een aanrader. Een prachtige fietsroute langs de grote meanders van de Maas dwars door de franse Ardennen.Bijna overal een vrijliggend verhard fietspad direct langs de oever van de rivier. En gelukkig niet ontsierd door bordjes en paaltjes zoals bij de Vennbahn. We reden de 80 km van  Givet naar Charleville in 2 etappes. Gisteren onder een zwaar wolkendek met sterke tegenwind, vandaag in stralende zon.

Onderweg halen we herinneringen op van meer dan 30 jaar geleden. In 1979 fietsten we dit traject ook al eens op weg naar de Vogezen en in 1982 nog een keer op weg naar Zwitserland. Er is veel veranderd, maar het genieten van samen onderweg zijn is nog steeds hetzelfde.

Zo'n 10 km na de Franse grens ontmoetten we de eerste mede pelgrim. Een vrouw uit Noord Duitsland die al 6 weken te voet onderweg is. Ze heeft zeker nog 3 maanden te gaan voor ze in Santiago is.

Wij verlaten morgen het Maasdal en trekken Argonne in. 

Anhee.  196 km

Vandaag zijn we pelgrim 34 en 35 in de rij van pelgrims die het echtpaar Puissant-Thiran dit jaar al onderdak hebben gegeven in hun huis in Anhee. De warme ontvangst in hun huiskamer doet snel de regen van deze fietsdag vergeten. Vooral tijdens onze tocht door de drukke straten van Namen waren er flinke plensbuien.

We passen ons gemakkelijk aan. Zowel de regendag als het 'thuiskomen' in ons gastgezin komen ons vertrouwd voor.

Het is mooi om te zien hoe we zonder moeite een plaats krijgen in de dagelijkse gang van zaken. Hoe er tussen de ontvangst van kinderen en kleinkinderen voor ons gekookt wordt. We moeten nog wel wennen aan de taal, want nu af aan zullen we in het Frans het gesprek moeten voeren

.
De boom op deze foto hangt bij  Bert en Annet als winterlandschap in de keuken.

Hoegaarden-Meldert   126 km

De tweede stempel in ons pelgrims paspoort kregen we in de Norbertijner abdij van Tongerlo. De paters kennen natuurlijk Dennis Hendrickx, pastor in Tilburg - noord en abt van de abdij in Heeswijk Dinter. Vandaag is hier ook de verkiezing van een nieuwe abt.

Steeds herkennen we de weg die we in de koude dagen van eind maart 2008 liepen. Daardoor krijgen we ook steeds meer bewondering voor onszelf. Nu fietsen we in een dag naar  Westerlo, een afstand waar we drie dagen op liepen.

Vandaag via de abdij van Averbode naar het bedevaartsoord Scherpenheuvel. Door de eerste heuvels van het Hageland naar een B&B in de schuur van een oude boerenhoeve. We kunnen hier zelf koken. Samen met 3 Portugese bouwvakkers zitten we nu in de keuken aan de thee.

Ook hier in midden België, bijna op de taalgrens, is Riel niet ver weg. Vanmiddag stopte in een klein dorp een Nederlandse auto om ons de weg te vragen. Hanneke zag op het nummerbord: garage van Riel. Het bleek Jan van Riel te zijn uit Riel. Hij had nog net niet bij Hanneke in de kleuterklas gezeten.

Morgen via de Ravel 2, fietspad over een oude spoorlijn, naar Namen en dan langs de Maasoever richting Dinant.

Op weg naar het einde van de wereld.

De fietsen zijn gepoetst, de tassen gepakt. Het huis opgeruimd.
We hebben afscheid genomen van heel veel lieve mensen. Dank voor alle goede wensen. 

De eerste etappe voert ons langs Riel. Bij de school van Hanneke krijgen we de eerste stempel in ons pelgrimspaspoort. 

We volgen de eerste drie dagen de route die we in 2008 liepen. Dus via het Bels Lijntje naar Turnhout en dan verder zuidwaarts naar Namen.Dan trekken we via het Maasdal Frankrijk in.