Carrion de los Condes

We zitten in een cafe, boven ons wordt op de TV de wedstrijd Spanje -Zweden uitgezonden. Het commentaar is luidruchtig. En net op dit moment maakt Zweden 1-1. Het is dus niet gemakkelijk om een goed bericht te schrijven.

Om Burgos te bereiken, moesten(beter is 'mochten') we eerst de bergrug van de Montes de Oca over. Een mooie tocht door eikenbos met bloemen (orchideeën). Helaas klommen we in de laaghangende wolken en hadden dus geen uitzicht op de besneeuwde toppen van de Sierra de la Demanda ( In dit berggebied maakte ik (Hans) een tiental jaar geleden een indrukwekkende trektocht)

De volgende dagen werd het weer steeds beter. Prima wandelweer: zonnig, 21 graden een lichte bries.
Woensdag waren we vroeg in de middag in Burgos. Genoeg tijd om de binnenstad te bezoeken. Maar niet genoeg om te genieten van alles wat deze mooie stad te bieden heeft. We waren onder de indruk van de kathedraal. Zoveel religieuze kunst hadden we nog nooit gezien. Met een gezellig etentje namen we afscheid van Anne. Zij gaat met Bea nog 2 kortere etappes doen en dan zit haar vakantie er op en gaat ze terug naar Duitsland.
Kort na Burgos klommen we naar de beruchte meseta. Om deze hoogvlakte tussen Burgos en Leon te doorkruisen hebben we 7 wandeldagen nodig. Vooral de eerste dag was indrukwekkend. Eindeloze vergezichten. Afwisselende kleuren groen en geel en grillig gevormde percelen. Na een kleine 30 km bereikten we een bord waarop stond dat Hontanas, onze slaapplaats, nog een halve km. ver moest zijn. Maar voor ons zagen we een eindeloze vlakte zonder teken van een dorp. Tweehonderd meter verder nog hetzelfde vergezicht. Dan duikt er plotseling een dalletje op met daarin een piepklein dorpje. De helft van de huizen staan leeg en vervallen. Er zijn wel 3 herbergen en in de middag stroomt het gehucht dus vol met meer dan 100 pelgrims. Dat is zeker 5 keer meer dan de totale bevolking.

De volgende dagen op de meseta waren minder verrassend. Vaak rechte paden, soms door graanvelden, soms parallel aan wegen. Kleine dorpjes met verrassend mooie kerkjes en veel afgelegen kloosters.

Ons gidsje schrijft bij de tocht van vandaag naar Ledigos: " Op deze etappe hebt u tijd om na te denken, want veel afleiding hebt u niet: het landschap bestaat uit eindeloze vlakte, dorre velden. Onderweg zijn er (17 km lang) geen dorpen, geen bronnen en geen gelegenheid om iets te eten of te drinken."

Voor ons doet dit landschap denken aan een mix van het Hollands polderlandschap, de IJselmeerpolders en Noord Groningen.

We hadden gelukkig een bewolkte hemel, zodat wij geen last hadden van de zon. En we liepen de afstand van 23 km. zonder probleem. Het zal zeker met zon en warmte afzien zijn, maar we merken dat er in de verhalen die we vooraf gelezen hebben over de tocht over de meseta veel (romantische) overdrijving schuilt. We zijn nu midden op de meseta in het gebied van de lemen woonhuizen. Nog 3 etappes en dan zijn we woensdag in Leon. We hebben er vandaag 1905 km op zitten, nog 371 km voor de boeg. In ons schrift zoeken we op waar we waren toen we pas 371 km gedaan hadden ( vlak voorbij Reims) en zo proberen we te wennen aan het feit dat het einde langzaam naderbij komt.