La Souterraine

Wij vierden de Dag van de Arbeid ( 1 mei) dit jaar op een bijzondere manier. Niet zoals verwacht door het zingen van strijdliederen met onze Franse kameraden, maar met een diner in een echt Frans château. Mevrouw de Sainte-Mars gaf gratis onderdak en eten aan pelgrims in haar prachtige landhuis. Voor ons onwennig. Zeker de etiquette bij het diner. In plaats van een toost op de overwinning van de arbeidersklasse, werd er tijdens het diner gesproken over de superioriteit van de goede kostschool ten opzichte van het staatsonderwijs, de dreiging van de opkomende islam en het verval van de jeugd.
Gelukkig mochten we die avond ook Elly (zus van Hanneke) en Jan Peter in de salon bij het haardvuur ontvangen. Zij waren enkele dagen in de buurt op vakantie.
De volgende ochtend hadden we met Elly en Jan Peter afgesproken in een bar in het volgende dorp. Toch vreemd om elkaar zo op een landweg in midden Frankrijk tegen te komen. Zij in de Jaguar en wij te voet.
We liepen het dal van de Creuse in en direct veranderde het landschap. Geen grootschalige akkerbouw, maar kleinschalige veeteelt. Weiden omzoomd met houtwallen, net als in de mooie delen van Midden Brabant. Het was prachtig wandelweer en we hadden geen last meer van blessures. Daardoor echte ontspanning, rust en nog meer vreugde. We sliepen in Gargilesse, een prachtig kunstenaars dorp (o.a. George Sand).
De volgende middag hoorden we bij het binnenlopen van een dorp "He, Hans...... " roepen. En daar liep Marina. "Hoe is het mogelijk dat we 2 weken na Vezelay precies op hetzelfde moment hier zijn?", vroegen wij ons af. Nog niet zo lang geleden zouden pelgrims dat het werk van de heilige Jacobus genoemd hebben. Nu kwamen we niet verder dan: "Dat kan geen toeval zijn" . In de bar hadden we heel wat bij te praten over hoe de wegen van Arnaud en Marina uit elkaar gelopen waren; haar tocht met Leo en de komst van haar moeder die middag. (Je kunt haar verslag lezen op: www.compostela.waarbenjij.nu) Wij bewonderen haar moed en doorzettingsvermogen, want we hadden ook diezelfde stormachtige dagen in de vlakte meegemaakt.
Die avond aten we samen met Marina, haar moeder en vrienden in het restaurant van het hotel boven het stuwmeer in Crozant. De volgende middag tijdens onze rustpauze in een dorpje, kwam Marina weer de hoek om. Dit keer gewapend met een stok, die haar moeder haar gegeven had om de boze honden op afstand te houden. We liepen samen verder en vonden in La Souterraine een prachtige slaapplaats in een oud herenhuis dat door Engelsen was omgetoverd tot chambres d'hotes.
Vanochtend na het ontbijt opzoek naat internet. En dus gevonden in een Sociaal Centrum in de stad. Het is 10.00 uur en dus tijd om aan ons dagelijks werk te beginnen. Het wordt weer een prachtige wandeldag.