Châteauroux

Vezelay heeft veel indruk op ons gemaakt. Vooral als je daar op een maandag in april kunt rondlopen, terwijl er nauwelijks andere toeristen zijn. We hadden de basiliek bijna alleen voor ons zelf en genoten van het prachtige uitzicht vanaf de heuvel. Aan het begin van de avond woonden we een H. mis bij in de basiliek. Prachtig gezongen door de paters en de zusters. Toen we daarna door de straatjes dwaalden, kwamen we Arnaud en Marina tegen. Zij waren net aangekomen. We hadden onderweg vaak aan hen gedacht en zij aan ons. Dus een hartelijk weerzien.

De volgende ochtend vertrokken we in de mist over de zgn. historische route naar St Jean Pied de Port (900 km.) We kozen voor de variant via Bourges.

De uitgetrekte bossen van het natuurpark van de Morvan waren prachtig, maar binnen het uur waren we beiden al een keer in de modder gevallen. Zonde van alle moeite van het klerenwassen op de rustdag.

De eerste 2 dagen na de rustdag waren moeilijk. De rugzak leek zwaarder dan ooit. De kilometers op deze nieuwe route waren langer dan op de route voor Vezelay. Hanneke had ook vaak last van haar voet.

We sliepen in de 'refuges de pelerin'. In deze speciale slaapplaatsen voor pelgrims is ook altijd een voorraadkast met eten, zodat we ook zelf konden koken.

Bij de oversteek van de Loire verlieten we de bossen van de Bourgogne en kwamen in de Berry ( cher en indere). Een lofzang op deze streek begint met de woorden 'Notre Berry n'est pas un pays pittoresque'. En dat klopt helemaal. Het is een land van grote vlakken: groen (graan), fel geel ( bloeiend koolzaad), aarde bruin en daarboven eindeloos blauw op de heldere dagen en anders grote donkere en lichte wolkpartijen.

We sliepen op een oude boerderij in het echtelijk bed van de oude boer en zijn vrouw (80) . Lieve mensen die gratis pelgrims opvangen. De boer leidde ons rond op zijn erf en liet de watermolen zien, waarmee zijn familie al generaties lang op deze plek de kost verdiend had. Nu was het voorbij. Zijn kinderen wilden geen boer worden en woonden in de grote steden ver weg. De schuren stonden leeg. Hij had reuma, zijn vrouw kanker.

Ze hadden besloten om op deze plaats te blijven en niet te verhuizen naar een 'maison de retraite' . Mevrouw had heerlijk voor ons gekookt. Maar moest bij de maaltijd wel morfine tabletten nemen voor de pijn. We werden geraakt door de zichtbare pijn van het ouder worden en verlies, maar nog meer door de kracht van de liefde waarmee we ontvangen werden.

Het waren ook de eerste echte lentedagen. Het eerste terrasje; de eerste keer in T-shirt lopen en de eerste dag in korte broek. Op een warme zondag middag liepen we Bourges binnen. Daar hadden we afgesproken met Annet en Bert. Zij brachten een stukje 'thuis' mee. Verhalen over de familie en een doos vol lekkers: hagelslag, vla met slagroom, advocaat, drop, de eigen koffiebeker van Hans, boeken en tijdschriften, brieven van de kinderen, enz. Heerlijk om zo verwend te worden.

Samen liepen we enkele dagen door de vlakte van de Berry. Het zonnige weer had plaats gemaakt voor regen en stormachtige tegenwind. Maar door zo samen op te lopen konden we toch flink wat kilometers afleggen. We sliepen in opvangplaatsen voor pelgrims en konden daar samen koken en eten. In Charost had de gemeente slaapplaatsen, een keuken en douche gemaakt boven de basisschool. In Sainte Faust had een boer een mobilhome op zijn erf speciaal voor pelgrims ingericht. Deze boer vertelde met passie over zijn 'projecten' om de landbouw te vernieuwen. Onder andere het zaaien zonder te ploegen om de humuslaag niet aan te tasten. Mooi om te zien dat er ook toekomst zit in de landbouw en dat mensen met hart en ziel voor hun bedrijf, het milieu en ons voedsel werken.

We hebben zo juist Bert en Annet uitgezwaaid bij het busstation. Zij gaan naar hun auto en tandem om in de Dordogne te gaan fietsen. Wij trekken morgen verder richting het dal van de Creuse en Limognes. Uit de vlakte de heuvels in. We hebben er zin in. Maar nog meer zin hebben we nu in een warm bad in het hotel.