St. Jean Pied de Port.     1825 km.

De oversteek van Orolon naar St. Jean voert door Frans Baskenland. Een streek van groen en rood. Het baskisch rood van de boerderijen tegen de achtergrond van groene heuvels.

We bezochten het romaanse kerkje in L'Hopital St. Blaise. Voor alle mensen met keelpijn staken we een kaarsje aan bij de heilige Blasius. Wij weten nog dat we als kinderen jaarlijks de blasiuszegen kregen: twee gekruiste kaarsen tegen je keel.

Daarna de beklimming van onze eerste 'col': de col d'osquich. Met aan het begin en na elke kilometer een aanduiding van hoogte en stijgingspercentage. We klimmen langzaam, maar gestaag. Donkere wolken dreigen en vlak voor de top vallen dikke druppels. We hebben een hotel op de top met fantastisch uitzicht, maar daar hebben we niet van kunnen genieten,omdat het die middag en avond bleef regenen en we al snel bedekt werden door mist en wolken.

Vanochtend afgedaald vanuit de wolken. We kwamen snel op vertrouwd terrein, de drukke weg naar St. Jean Pied de Port. Dit voelde anders aan dan de andere keren dat we fietsen op onze wandelroute van 2008. Er was kippenvel en een speciaal soort gevoel van 'aankomen'. Wat maakt deze plaats zo speciaal?
We kregen op het pelgrimsbureau een nummer van het stapelbed in de gemeentelijke refuge. We waren gelukkig vroeg, want nu staan er zeker 20 mensen buiten te wachten .
Vandaag dus een halve rustdag. Morgenvroeg op weg naar Spanje. Dan trekken we de Roelandspas over.

Ook vandaag kregen we onderweg steeds weer aanmoedigingen. Men roept ''bon courage'', zwaait, steekt een duim op of toetert. We hebben maar een keer ''allez poupou'' gehoord. Maar die man was zeker van de leeftijd van Raymond Poulidor.