Najera.      2033 km

In Spanje zitten we meer in de bar dan in de kerk. Het begint al rond zeven uur s' ochtends voor ontbijt. Na 25 km. tijd voor koffie en thee. (Vanochtend zaten op het mooie plein voor de kathedraal van Logrogno.) En ook de rest van de dag moeten we natuurlijk steeds vocht bij tanken. Er zijn hier ook veel meer bars dan in Frankrijk en ze hebben ruimere openingstijden.  Vandaag is het zondag en in Frankrijk was het s' middags ( en buiten de grotere plaatsen s' avonds ook) totaal uit gestorven. Het had iets beangstigends voor ons. Hier in Spanje is er volop leven. De terrasjes zitten vol met oudjes en gezinnen met kinderen. Ook hier voelen we ons welkom. Vaak wensen mensen ons ' Buen Camino'.

In het Spaanse landschap voelen we ons nu beter thuis dan in 2008. Toen vergeleken we het steeds met Frankrijk en die vergelijking viel steeds negatief uit voor Spanje. Nu zien we meer de eigenheid en de eigen schoonheid van dit land. Het is hier niet idyllisch, maar open, wijds en ruw. Er is niets om de lelijkheid van snelwegen, fabrieksterreinen, rommel en verval te verbergen. Het is schaamteloos eerlijk. Toen we in mei door het Roerdal naar de Eifel trokken, reden we door prachtige natuur. Maar die strook langs de rivier was vaak maar 200 meter breed. Daarbuiten ook snelwegen en fabrieksterreinen.

Dus de bar wordt steeds aantrekkelijker en de kerken steeds minder. Gisteravond zaten we in de grote kerk van Los Arcos. Bijna elke centimeter uitbundig versierd met (geroofd) bladgoud. We hebben geprobeerd te bedenken welke voor ons in voelbare religieuze ervaring hier verbeeld wordt. Het lukte niet.

Vandaag steeds parallel gefietst aan de camino van de lopers. Naast ons, op het onverharde pad overal mensen met rugzakken. Alleen, met twee of in kleine groep. Heel herkenbaar. 

Er zijn opvallend veel jonge mensen onderweg. Amerikanen, Duitsers, Spanjaarden, maar nauwelijks landgenoten. 

De 'weg' is bewegwijzerd als een verkeerswegen, met grote uniforme richting borden, waarschuwingsborden bij kruisingen met de verharde weg.  Verkeerd lopen kan niet meer. Verkeerd fietsen wel, omdat als we even staan te twijfelen er wel een lokale bewoner komt om ons naar de camino te wijzen. Als wij proberen aan te geven dat we de fietsroute zoeken en dreigen een andere kant op te gaan, worden de woorden en gebaren steeds nadrukkelijker. Wij blijven vriendelijk 'gracias' zeggen en gaan onze eigen weg. Voor Spanjaarden is het normaal om de camino per mountainbike over de onverharde weg te doen.

Ook de voorzieningen zijn uitgebreid en luxer geworden. In 2008 was de keuze bij het pelgrimsmenu: lomo (varkslapje)  of pollo (kip). Nu zijn er 5 keuzes bij voorgerecht en 5 bij het hoofdgerecht. De nieuwe herbergen hebben,kleinere slaapzalen, betere bedden en sanitair. En Wifi....