Roncesvalles

Ons eerste bericht uit Spanje. Vanochtend met veel regenvertrokken uit Hunto. Opvallend dat er al zoveel mensen opweg waren. Een groot aantal net vertrokken voor hun eerste dag. Dat was te zien aan hun smetteloze schoenen en kleren. De overtocht was voor ons geen probleem: Rond 12.oo klaarde het wat op en konden we genieten van het uitzicht. We liepen boven de wolken in het dal van St. Jean. Rond 13.00 bereikten we de Spaanse grens en een half uur later de top van de pas. Om 14.30 waren we in Roncesvalles. Een groot kloostercomplex midden in de bossen. De pelgrimsherberg wordt beheerd door Nederlandse hospitaleros (ook een man uit Tilburg). We kwamen in een zaal met 100 stapelbedden. Zochten een bed en plaatsten ons in de rij voor de douche. Daarna een bonnetje kopen om een maaltijd in het restaurant te kunnen krijgen. Iets gedronken in de bar en om 18.00 uur naar de pelgrimsmis in de prachtige kerk van het klooster. Jammer dat het blijft regenen.

Vanavond dus onze eerste spaanse nacht. Gelukkig staan/liggen we er niet alleen voor. We hebben de oordopjes al klaargelegd

St. Jean Pied de Port

Donderdag 29 mei kwamen we om 14.30 in St. Jean Pied de Port aan. De Spaanse grens is bereikt. We zijn trots op onszelf. Op 1 april stonden we in de regen aan de Belgisch Franse grens. We hebben ons de afgelopen 2 maanden in Frankrijk enorm welkom gevoeld. We ontmoetten veel 'engelen van de weg'. Lieve mensen die ons onderdak en eten gaven; ons uitnodigden voor de thee; ons kwamen waarschuwen voor slechte bospaden of 'gewoon' ons bonne route/ bon courage toewensten.
Hoe zuidelijker we kwamen hoe vaker we onderweg gegroet werden. Auto's knipperen met de lichten; er worden handen opgestoken; raampjes opengedraaid en men begint spontaan te applaudiseren.
Woensdag kwamen we in de middag vlak voor Ostabat op het punt waar de 3 Franse pergrimswegen samen komen. De weg van Tours(nauwelijks lopers), de weg uit Vezelay ( onze weg; die dag 5 pelgrims) en de weg uit Le Puy (zeker 30 pelgrims). Ineens zagen we overal berugzakte mensen door het landschap trekken. De paden waren modderig. Dit keer niet veroorzaakt door een kudde koeien of schapen, maar door de pelgrimskudde die hier dag in dag uit voorbij trekt.
In St. Jean komen daar nog een 60 pelgrims bij die hier elke dag vertrekken. De opvang is hier ook
'prof esioneel' georganiseerd. Een groot kantoor waar 5 vrijwilligers in alle talen uitleg geven en verwijzen naar onderdak. Wij zitten daar nu ( 8 uur in de ochtend) te internetten. Vandaag hebben we een halve rustdag. Vanochtend boodschappen doen en vanmiddag een eerste stuk van de klim lopen. We slapen dan in een refuge in Hunto, een klein bergdorp. Morgen vroeg op en een groot deel van de dag klimmen naar de pas. Daarna afdalen naar het klooster in Roncevalles. Daar verwachten we 100 medepelgrims in de grote slaapzaal aan te treffen. Vervolgens in 2 dagen naar Pamplona. Daar langs de schoenmaker, want we hebben al te veel van onze hakken op de weg achtergelaten.
Gisteren hadden we we een voorlopig afscheidsdiner met Jan en Andre. Andre is deze ochtend al vroeg vertrokken. Hij heeft geen behoefte aan rustdagen. Jan gaat morgen. Wij dus vandaag nog. We lopen bijna 4 weken samen met Marina. Dat bevalt zo goed dat we ook de komende week samen verder gaan richting Burgos. Marina heeft wat minder tijd voor de Spaanse weg dan wij, omdat zij begin juli weer moet gaan werken. Wij verwachten op het einde van de eerste week van juli in Santiago aan te komen. Maar wie weet wat we onderweg nog tegenkomen. We gaan eerst maar eens proberen te wennen aan de camino.
Vandaag voelden we ons toeristen. Vanmiddag nog even met Jan gegeten op een terras. Hij had gelezen dat er een verschil is tussen pelgrim- zijn en toerist-zijn: " Een toerist verlangt, een pelgrim dankt."
Voor het verhaal van Marina: http://www.compostela.waarbenjij.nu/

Sauveterre en Béarn

Alweer een regenachtige dag. Niet koud, maar bijna de hele dag zachte regen. Vanavond in een groot huis, samen met 3 fietspelgrims uit Bretagne met 2 echtgenoten die de volgauto besturen. Zij fietsten vandaag 163 km. Onze gastvrouw is naar een vergadering en laat heel haar huis onbeheerd achter voor ons . Inclusief een laptop. Een mooie gelegenheid om wat te vertellen over mijn (Hans) mijmeringen op deze wandeldag.

Hanneke, Marina en ik stellen elkaar regelmatig de vraag: "Hoe zal deze tocht ons veranderen?" "Zijn we al veranderd?" Vragen die niet te beantwoorden zijn. Zeker nu niet, nu we nog op (de) weg zijn.

Toch zag ik vanmiddag dat er veel anders is: mijn gevoelens zijn veel intenser dan ik van thuis ken. Dagelijks voel ik me diep geraakt door het landschap en de natuur. De intense beleving van het vallen van de avond en de stilte op de eenzame boerderijen in Les Landes ( zie vorig bericht) is nieuw voor mij en (nog) niet onder woorden te brengen. Ook voel ik meer en meer vertedering: een oud omaatje schuifelt over haar erf met een bloem in haar hand; kinderen zitten rond het altaar te wachten op het begin van hun eerste communiemis; Hanneke overtreft haarzelf in een moeilijke afdaling; ....... eindeloos veel momenten op een dag. Ook zijn er steeds meer gevoelens van dankbaarheid voor alles wat ons op deze weg gegeven wordt. Natuurlijk beleef ik ook pijnlijke gevoelens heviger en dieper.

Tot zover een eerste antwoord. Er volgen er zeker meer

)

Orthez

Na een regenachtige ochtend, begon het rond 13.00 uur op te klaren. In de kortste keren was er een strak blauwe lucht. Daardoor konden we een paar kilometer verder onze eerste blik werpen op de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Nog 3 wandeldagen en we zijn in St. Jean Pieds de Port.

In de afgelopend dagen liepen we in Les Landes. Vaak over oude spoorlijnen. Kaarsrechte paden door enorme naaldwouden. De mensen hier vertellen trots dat dit het grooste bos van Europa is.

We genoten van de vele tinten groen om ons heen: frisgroene varens onder grijsgroene naaldbomomen; paden omzoomd door verschillende soorten eik .

We hadden het geluk dat we 2 keer konden overnachten op eenzame boerderijen midden in dit uitgestrekte bos. De eerste keer in een klein zomerhuisje bij een boerderij. Bij het vallen van de avond liepen de reeën op het grote veld voor ons huisje. De volgende dag in Roquefort was de refuge vol. De barman belde en een paar uur later kwam een man met een Landrover die ons onderdak zou geven. Even langs zijn huis om wat te eten en drinken op te halen en daarna over kleine weggetjes naar een boerderij midden in het bos met 3 prachtige lindebomen voor de deur. Daar konden we de nacht doorbrengen. We aten buiten in de ondergaande zon en staken de open haard aan. De volgende ochtend werden we weer teruggebracht naar ons vertrek punt.

We lopen nu in Frans Baskenland en zien steeds meer Spaanse invloeden. Onder andere de arena

Bazas

Vandaag precies 2 maanden onderweg. Over de helft. Nu al het gevoel dat dit nooit mag eindigen. Heerlijk weer een wandeldag van 25 km met prachtig wandelweer. We vertrokken vanochtend uit La Réole aan de oever van de Garonne. We sliepen bij gastvrije mensen in het centrum van het stadje. Prachtige kamers, goed eten en een gastheer die elke 10 minuten weer met een nieuw raadsel of trucje kwam. Als we voorzichtig informeren naar de kosten, wijzen ze naar een klein busje op de kast. "Het is gratis, maar als U echt wat wilt geven, kunt U het in dat potje doen."
Helaas, de meneer van de computerwinkel wil over 10 minuten sluiten. Het is vaak al moeilijk om alle ervaringen, gevoelens en gedachten even in een berichtje op te schrijven, maar 10 minuten is echt te kort.
In de kathedraal van Perigueux heb ik een kaarsje aangestoken voor alle leerlingen die deze week examen moeten doen. Speciaal natuurlijk voor mijn H5 klassen. Dus als de examenresultaten dit jaar beter zijn dan de afgelopen jaren, weten jullie hoe dat komt. In dat geval wil ik mij ook volgend jaar opofferen om in het voorjaar weer op pad te gaan en bijvoorbeeld in Rome een kaarsje op gaan steken.
We lopen nu 2 weken samen met Marina. Dat loopt prima. Sinds we met haar lopen is het culinaire gehalte van onze tocht sterk verhoogd. Eten is haar favoriete gespreksonderwerp. Ze heeft een goede smaak als we uit gaan eten en kan lekker koken. Dus de kilo's die we in de eerste maand verloren, hebben we in de afgelopen weken weer teruggevonden.
Slapen doen we vaak met 5 in een refuge. Vaak komen we Jan ( 54 uit Nijkerk) en André ( 77 uit Gent) aan het einde van de wandeldag tegen. In Sorge( de hoofdstad van de truffel) vierden we de 77e verjaardag van André. Een man met ervaring ( 10x santiago), humor en wijsheid. Hij leert ons te vertrouwen op zijn vriend, St. Jacob. Ook vanacht slapen we weer samen in een kleine rufuge van de gemeente Bazas ( gratis). Er zijn maar 2 stapelbedden. Jan slaapt op de grond.
Morgen trekken we Les Landes in. Vlak, eindeloze bossen met spar en den en kaarsrechte paden. Maar we gaan eerst met vijven lekker uit eten. Arme pelgrims dat we zijn.

Een korte foto impressie

Thiviers

Na een mooie wandeldag in de Perigord lopen we het stadje binnen in de verwachting een cola en een pilsje te kunnen drinken. We hebben het verdiend , vinden wij. Maar op deze 2e Pinksterdag is alles gesloten. Het internetcafe is wel open, maar heeft geen drank. Dit geeft ons wel de mogelijkheid om nog kort wat te berichten over de afgelopen dagen.

Op de ochtend van onze rustdag in Limoges zijn we eerst uit het hotel verhuisd naar de pelgrimsopvang van de zrs. Franscicanessen vlak naast de kathedraal. Lieve zusters en een prachtige opvang midden in het centrum. Die avond woonden wij er de eucharistieviering bij met de bisschop van Limoges in de kleine huiskapel van het klooster. De bisschop gaf ons de pelgrimszegen.

We zaten er netjes gekapt bij, want die middag waren we alle drie naar de kapper geweest. Lekker kort en fris.

Ook vanacht sliepen we bij religieuzen. Een oud klooster vol met heilige beelden van bekende en onbekende heiligen in allerlei formaten. We hebben maar één stokoude zuster gezien en die kon niet met ons praten omdat haar hoorapparaat kapot was. Het bleef nogal schimmig in wat voor soort klooster we zaten. We waren samen met André ( 76 jaar uit Gent) en Joachim (54 uit Duitsland). André loopt al voor de tiende keer en zat dus vol verhalen over wat ons nog te wachten staat.

Limoges (rustdag)

De afgelopen dagen kenden weer veel hoogtepunten. Letterlijk kwamen we over het hoogste punt van onze tocht door Frankrijk in de Monts d' Ambazac (700 m) N.O van Limoges. We passeerden die dag ook de 1000 km. We vierden dit met een salade op een terras met uitzicht op het stuwmeer van de Tauron.

En natuurlijk was ook de 8e mei een speciale dag: nationale feestdag hier en de verjaardag van Hans.

Die dag begon in de gîte in St. Leonard de Noblat met een feestlijk ontbijt. Daarna gewoon weer ons dagelijks werk. Om 16.30 waren we bij de kathedraal in Limoges en na even wachten kwamen daar Bert en Annet op de tandem aan fietsen. Zij hadden via geheimzinnige sms'jes geprobeerd ons onderweg op te sporen en te verrassen met een picknick. Dat was helaas mislukt. In een bar/restaurant in het centrum van Limoges vierden we de verjaardag van Hans met lekker Italiaans eten.

We lopen nu een dag of 5 samen met Marina (28 jaar uit Belgisch Limburg). Dat loopt prima. De vrouwen kletsend en Hans daar 200 meter voor in stilte. We sliepen in mooie gemeentelijke gîtes waar we zelf konden koken.

Een echt hoogtepunt is ook het aanstaande huwelijk van Marina. Met veel overtuiging voerde ze in een romaans kerkje hoog in de heuvels een ritueel uit bij het beeld de heilge Goussaud. Naast zijn beeld stond een houten koe en daarbij een potje met spelden. Die spelden moesten in de koe gestoken worden; een knopspeld om in verwachting te raken en een veiligheidsspeld om een geschikte partner te vinden en binnen het jaar te huwen. Tot nu toe zijn de heiligen ons gunstig gezind. We lopen dus verder in de volle overtuiging dat ze op de camino in Spanje een prachtige Spanjaard aan de haak zal slaan.

Vandaag eerste rustdag na17 dagen lopen sinds Vezelay. Hanneke heeft niet veel last meer van haar blessures, maar nu beginnen bij Hans de blaren op zijn hielen op te spelen.

Morgen verder richting Perigieux ( Dordogne). We willen op 29 of 30 mei in St. Jean pied de Port aankomen en dan na een rustdag beginnen aan de oversteek van de Pyreneeën en de Spaanse camino.

La Souterraine

Wij vierden de Dag van de Arbeid ( 1 mei) dit jaar op een bijzondere manier. Niet zoals verwacht door het zingen van strijdliederen met onze Franse kameraden, maar met een diner in een echt Frans château. Mevrouw de Sainte-Mars gaf gratis onderdak en eten aan pelgrims in haar prachtige landhuis. Voor ons onwennig. Zeker de etiquette bij het diner. In plaats van een toost op de overwinning van de arbeidersklasse, werd er tijdens het diner gesproken over de superioriteit van de goede kostschool ten opzichte van het staatsonderwijs, de dreiging van de opkomende islam en het verval van de jeugd.
Gelukkig mochten we die avond ook Elly (zus van Hanneke) en Jan Peter in de salon bij het haardvuur ontvangen. Zij waren enkele dagen in de buurt op vakantie.
De volgende ochtend hadden we met Elly en Jan Peter afgesproken in een bar in het volgende dorp. Toch vreemd om elkaar zo op een landweg in midden Frankrijk tegen te komen. Zij in de Jaguar en wij te voet.
We liepen het dal van de Creuse in en direct veranderde het landschap. Geen grootschalige akkerbouw, maar kleinschalige veeteelt. Weiden omzoomd met houtwallen, net als in de mooie delen van Midden Brabant. Het was prachtig wandelweer en we hadden geen last meer van blessures. Daardoor echte ontspanning, rust en nog meer vreugde. We sliepen in Gargilesse, een prachtig kunstenaars dorp (o.a. George Sand).
De volgende middag hoorden we bij het binnenlopen van een dorp "He, Hans...... " roepen. En daar liep Marina. "Hoe is het mogelijk dat we 2 weken na Vezelay precies op hetzelfde moment hier zijn?", vroegen wij ons af. Nog niet zo lang geleden zouden pelgrims dat het werk van de heilige Jacobus genoemd hebben. Nu kwamen we niet verder dan: "Dat kan geen toeval zijn" . In de bar hadden we heel wat bij te praten over hoe de wegen van Arnaud en Marina uit elkaar gelopen waren; haar tocht met Leo en de komst van haar moeder die middag. (Je kunt haar verslag lezen op: www.compostela.waarbenjij.nu) Wij bewonderen haar moed en doorzettingsvermogen, want we hadden ook diezelfde stormachtige dagen in de vlakte meegemaakt.
Die avond aten we samen met Marina, haar moeder en vrienden in het restaurant van het hotel boven het stuwmeer in Crozant. De volgende middag tijdens onze rustpauze in een dorpje, kwam Marina weer de hoek om. Dit keer gewapend met een stok, die haar moeder haar gegeven had om de boze honden op afstand te houden. We liepen samen verder en vonden in La Souterraine een prachtige slaapplaats in een oud herenhuis dat door Engelsen was omgetoverd tot chambres d'hotes.
Vanochtend na het ontbijt opzoek naat internet. En dus gevonden in een Sociaal Centrum in de stad. Het is 10.00 uur en dus tijd om aan ons dagelijks werk te beginnen. Het wordt weer een prachtige wandeldag.