Martel  1340 km.

Met de verandering van het landschap veranderde ook de kleur van de koeien. De witte koeien van de Berry hebben plaats gemaakt voor de rood bruine van de Limousin.

In Cluis waarschuwde de beheerster van de pelgrimsopvang dat de vlakte voorbij was en het klimmen begint. We merkten dat ze gelijk had toen we de Creuse binnenreden. We kwamen langs hotel Les Ruines, waar we in 2008 met Marina en haar moeder gegeten hadden.

Ook de volgende etappe van La Souterraine naar St. Leonard de Noblat riep herinneringen op aan onze voettocht. Maar we vonden het landschap nu nog veel mooier. Overal prachtige oude eikenbomen en zoveel tinten groen. 

Na St. Leonard buigt de pelgrimsroute van Vezelay naar het westen via Limoges. Wij rijden naar het zuiden. We slapen dus weer in hotelletjes. We missen de ontmoeting met de voet pelgrims. Die ontmoeting is vaak van hart tot hart. Ieder heeft zijn of haar verhaal waarom hij /zij op pad is gegaan. Verhalen met grote en kleine verlangens, want je gaat niet zomaar even voor 3 maanden alleen op stap.

Wij trokken via Uzerche en Brive la Giallarde richting de Dordogne. We zijn nu volgens onze routebeschrijving aangekomen in het zwaarste deel van het traject tot de Pyreneeën. We hebben vandaag inderdaad enkele lange klimmen gehad. Een van 6 km. Maar we vinden de etappes met veel korte venijnige klimmetjes zwaarder.  Ook het weer maakt het zwaar. We hebben enkele dagen van boven de dertig graden achter de rug en dat is uitputtend. 

Vandaag kwamen bij de overdekte markthal in het centrum van Martel. Hier maakten we 27 jaar geleden een foto van ons Anna.
Een kleutertje van bijna 3 jaar die boos werd omdat haar ijsje op was.


Onderweg bezoeken we veel kerken. We staren vaak onbegrijpend naar een eindeloze hoeveelheid heiligen.

Maar ook onderweg komen we rare snuiters tegen. Eerst dachten we aan oranje-supporters  die de weg kwijt waren.
Maar het bleken deelnemers te zijn aan een hardloopwedstrijd  van 1000 km van St. Malo naar de Middellandse Zee.